De heren van SONS wonnen StuBru’s ‘De Nieuwe Lichting’ 2018. Ondertussen zaten ze niet stil. Ze brachten onder meer debuutplaat ‘Family Dinner’ uit en stonden op talloze festivals, waaronder Rock Werchter en Down The Rabbit Hole. We hadden met hun een gesprek voor hun show op Suikerrock.
Jullie wonnen ‘De Nieuwe Lichting’ afgelopen jaar. Hoe hebben jullie dat jaar beleefd?
Jens De Ruyte: Heel zot. Als je weet dat we voor ‘De Nieuwe Lichting’ acht optredens hadden gespeeld en dan ineens voor de leeuwen werden gegooid. We hebben met al die shows afgelopen zomer veel ervaring opgedaan. Het is fijn dat we dat deze zomer kunnen meenemen.
Ik zag op jullie touragenda een heel drukke zomer, met o.a. Pukkelpop en Lokerse Feesten op de planning. Waar kijken jullie het meeste naar uit?
Robin Borghgraef: Pukkelpop en buitenland vooral. We hebben enkele shows in Zwitserland en eentje in IJsland op de planning staan.
Jens: Ik kijk toch ook wel uit naar onze clubtour in het najaar. We doen toch nog een aantal zalen met onze eigen show, met onze eigen avond. Dat is iets waar we ook erg hard naar uitkijken.
Als jullie zouden moeten kiezen: toch liever een show op Pukkelpop of de clubtour?
Robin: Dat is iets persoonlijk denk ik. Spelen op Pukkelpop is voor mij iets om van mijn bucketlist te schrappen. Ik ga al twaalf jaar naar Werchter en Pukkelpop. Om er dan zelf te kunnen staan, das superzot. Een clubtour is anderzijds ook wel tof ze.
Arno De Ruyte: Inderdaad. Zo’n zaalshow is toch een net iets ander gevoel.
Welke festivals zouden jullie nog graag kunnen toevoegen aan jullie lijstje?
Jens: Ik zou graag Dour kunnen afvinken.
Robin: Ik zou graag op Gizzfest in Australië staan (lacht). Dat is een festival georganiseerd door King Gizzard & The Lizard Wizard. Dat zou vet zijn, maar het zal waarschijnlijk niet gebeuren (lacht).
Jullie shows zitten boordevol energie. Hoe bereiden jullie zich voor op een show?
Robin: Ik denk dat dat kort voor de show gebeurt. Even oppeppen, elkaar opjutten. Ik denk niet dat wij van die typische rituelen hebben.
Jens: De goesting aan de bus en aan het repetitiekot om ons materiaal in te laden, maakt ons heel enthousiast. Dan moet je opstellen en wachten, maar kort voor de show komt die energie terug. Dan krijgen we echt alle energie om op het podium te gaan.
Jullie stonden al op erg grote festivals zoals Rock werchter en Vestrock. Hebben jullie al ergens liggen bonden met andere artiesten of bands?
Arno: Onlangs hebben we een hele tijd bij de mannen van Triggerfinger gezeten. De drummer en de zanger hadden de Polle (n.v.d.r.: Paul Van Bruystegem) leren kennen bij een interview van Proximus. We hebben ze nu echt leren kennen, we zaten ermee aan tafel.
Robin: We zijn er ook allemaal fan van. Dat was wel vet.
Wat is de sterkte van jullie debuutplaat ‘Family Dinner’?
Jens: Ik denk de eerlijkheid. Het was een eerste plaat van ons vier, als vrienden. Een verhaal dat we niet verwacht hadden. Het is echt iets van ons vieren, ons verhaal. Dat hoor je wel in de muziek. Het is iets heel oprecht, iets heel gemeend.
Zijn er nog voldoende ideeën voor nieuw werk?
Robin: Je voelt wanneer dat we samenkomen om te repeteren, dat er nog iets inzit. Het vat is nog niet leeg.
Arno: We hebben ook nog enkele nummers op het schap liggen. Nummers die bij het repeteren opgekomen zijn, maar waar we nog niet verder aan gewerkt hebben.
Jens: We hebben ook wel zin om er aan te beginnen. We gaan er ook niet te lang mee wachten!