Bazart stelde vrijdag hun derde album Onderweg voor aan een mondmaskerloze Lotto Arena. Onze recensent was ter plekke.
Vallen ze nog te tellen de hits die Mathieu Terryn, Simon Nuytten en Oliver Symons schreven? Bijlange niet meer. Met een hitparade bestaande uit Goud, Chaos en Tunnels leverden hun debuutplaat Echo al een ongezien aantal hits af. Album 2 werd lauw onthaald, maar met songs als Grip (Omarm Me) en Onder Ons slaagden ze er opnieuw in om honderden uren airplay te verzamelen. Op 4 juni van dit jaar verscheen vervolg Onderweg: een plaat waar het trio – dankzij de pandemie – extra lang aan kon werken. Het deed hun deugd, vertelden ze ons eerder op een interview. Vrijdag was het tijd voor de première van hun concertweekend.
Maar vooraleer het trio aan zet was, kreeg de quasi volle arena Froukje voorgeschoteld. De Nederlandse is in ons land nog niet zo bekend, maar na haar passage in Antwerpen zal dat snel veranderen. Ze bracht een sterke set met Niets Tussen en Ik Wil Dansen als hoogtepunten. Het intieme Een Teken was voor de zaal net iets te rustig en kon op weinig aandacht rekenen. Al leverde Froukje een erg goede support act af, met dank aan haar uptempo songs. Wie benieuwd is naar meer kan ze in 2022 solo aan het werk zien in Depot, Vooruit en Trix.
Extase hing in de lucht
En dan was het tijd voor le moment suprême: Bazart. De band riep de afgelopen dagen op om zonder angst naar hun show af te zakken en ondanks een heleboel tickets die tweedehands verpatst werden, zat de Lotto Arena afgeladen vol. Het drietal verscheen stipt om 21 uur op de bühne in 70’s geïnspireerde pakken. Een fashionstatement dat we het drietal al snel vergaven toen ze openingssong Anders door de boxen lieten knallen. Een eerste shot confetti moest de Lotto Arena klaarwakker maken – ietwat overbodig bleek, want extase hing al enkele uren in de lucht. “Blijven drijven / Ik weet alleen niet naar waar”, vervolgde Mathieu op Nacht, een eerste song uit hun debuutplaat.
Op Laat Me Los brachten de heren een vettere versie van hun studiotrack. Dat was eigenlijk de rode lijn in de setlist vanavond. Want de band stond niet alleen op het podium. Op tijd en stond werden ze bijgestaan door backing vocals en blazers. Het stuwde de songs subtiel naar een hoger niveau en dat deed deugd. Want de songs van Onderweg klinken, in tegenstelling tot de vorige albums, minder als een eindeloze stroom van pophits. Dat is geen slecht iets, maar wel een factor om mee rekening te houden bij een jonger publiek.
Gelukkig klonk Bazart muzikaal top, met dank aan de uitstekende muzikanten en ervaring die ze aan boord hebben. Zo klonk Telkens Als Je Gaat net dat tikkeltje lekkerder dankzij de drumsolo van Mario Goosens. Ook Als Ik Val klonk meesterlijk.
Met Lux en Maanlicht greep Bazart naar hits uit hun vorige platen, om dan gas terug te nemen op Breekbaar. Een emotioneel rustpunt dat de aandacht verdiende, maar de Lotto Arena was gekomen om te dansen. Gelukkig was daar Ademnood om dat op te lossen. En dan moesten de grootste hits nog komen. “Ik hoor jullie niet, jutte Terryn de zaal op, waarna Chaos losbarstte en de band een staande ovatie kreeg. “Volgens mij kennen jullie deze wel”, antwoordde Mathieu, waarna Goud weerklonk en de confetti voor een tweede keer neerdwarrelde.
Drie songs werden de Lotto Arena nog gegund. Het afsluitingstrio inleiden deed Bazart met het gevoelige Alles of Niets. Het explosieve Grip (Omarm Me) en Denk Maar Niet Aan Morgen betekenden het definitieve einde van de avond. Het was voor de band en het publiek een climax in een jaar vol ellende. Haters gaan naar de verdoemenis, want deze band deed dat verd*mde virus even vergeten én hoe. Doen ze volgend jaar het feestje over in het Sportpaleis? Wij hopen alvast van wel.
