Twee dagen. Zo lang heeft het geduurd voor we het tweede seizoen van ‘Dead To Me’ hadden uitgekeken. Ons hele slaapritme was danig naar de vaantjes, maar we kunnen je zeggen dat het het meer dan waard was.
Eerst even terug. In het eerste seizoen van ‘Dead To Me’ verliest Jen Harding haar man Ted door een auto-ongeluk. Omdat de dader van het ongeluk wegreed, deed Jen er alles aan om de dader te vinden en te kunnen rouwen om het verlies. Bij een spreekgroep ontmoet ze Judy Hale, iemand dat om de haverklap haar excuses aanbiedt en verklaart dat ze haar man, Steve Wood, ook verloren is.
Nadat Judy en Jen vrienden werden, ontdekte Jen echter dat Steve nog leefde. Het strafste van alles: zíj had Ted aangereden en Steve had haar bevolen weg te rijden van de crash. Het seizoen eindigde met een gebroken vriendschap en een hevige discussie tussen Jen en Steve, waarbij ze hem neerschoot.
Geamuseerd, gechoqueerd en verward
Niets is wat het lijkt. Het vorige seizoen nam je beet en liet je niet meer los tot de allerlaatste seconde. Daardoor wacht je vaak met schrik af hoe een volgend seizoen eruit ziet. Bij de meeste shows kan een vervolg namelijk recht de mist in gaan. De eerste aflevering kwam vrij traag op gang, en toen *spoiler alert* stond Steve plots voor de deur. Excuseer?
Als gevolg van Steve’s onverwachte verschijning, werd de woonkamer gevuld met een luid geschater. Geamuseerd, gechoqueerd en verward klikten we meteen op de knop ‘Speel volgende aflevering’. En dat deden we daarna bij vrijwel elke aflevering. Natuurlijk was de man aan de deur Steve niet. Dat was Ben. De tweelingbroer van Steve – jup, de tweeling heeft het altijd gedaan – voegde een element toe aan de reeks.
Het is niet bepaald geruststellend om iemand in je buurt te hebben die er exact hetzelfde uitziet als de gast die je kort daarvoor vermoord hebt. Zeker als hij – als een erg sympathieke, lieve en onzekere tweelingbroer, waarvoor we als een blok vielen – onwetend op zoek gaat naar zijn broer zonder te weten dat die dood is, én verliefd wordt op Jen. De moordenaar. Nobody said it was easy.
Problematische romances en geestratten
Met ‘Dead To Me’ krijgen we een spannende en mysterieuze serie, zonder daarbij hele tijd doodsbang te moeten wegduiken onder een dekentje. Er zijn momenten van hilariteit die de dramatische scènes afwisselen, zoals ratten onder de diepvries waarin het lijk zit.
De serie maakt vaak gebruik van een misdirect, waarbij je verwachtingen je de verkeerde richting uitsturen. We moeten toegeven dat we af en toe dachten dat Steve’s tweelingbroer eigenlijk Steve was. Bij ‘Dead To Me’ weet je het nooit. De scènes lopen zo vlot in elkaar over dat er geen moment van verveling ontstaat. Het mag dan lang geleden zijn, onze voorkeur gaat uit naar het tweede seizoen. Dat kan natuurlijk te maken hebben met de ironie van een romance tussen tweelingbroer Ben en Steve’s moordenaar Jen. Wat een prachtig en problematisch concept. Geweldig!
We duimen dat er nog een seizoen komt, want als het net zo goed is als dit seizoen, zitten we alvast te popelen achter ons televisiescherm tot het zover is.