Liefde, lust en break-ups op Billie Eilish’ nieuwe album Hit Me Hard And Soft. Eilish overtreft zichzelf met een plaat die het beste uit hare vorige albums verenigt.
Er valt niet echt te zeggen dat Eilish terug is van weggeweest. Sinds de release van haar vorige album Happier Than Ever heeft ze de spotlights niet verlaten. Afgelopen jaren won de Amerikaanse verschillende Grammy’s en Oscars, mocht ze headlinen op de grootste festivals zoals Coachella en maakte ze met haar nummer ‘What was I Made For’ mee deel uit van de Barbie-film die de zomer van 2023 domineerde. Kan ze haar glorietocht ook met haar nieuwe plaat aanhouden?
Het album is, net zoals haar vorige langspelers, mee geschreven en geproduceerd door haar broer Finneas. Op voorhand loste Eilish geen enkele single. Atypisch in deze tijden – andere popsterren die dit jaar langspelers uitbrachten, zoals Beyoncé en Dua Lipa losten respectievelijk twee en drie singles voor de release van hun plaat. Zonder singles is Hit Me Hard And Soft een sprong in het onbekende, wat ook haar doel was. Ze geeft aan dat ze wil dat we het album als een geheel ervaren. Hiermee uit ze kritiek op de TikTok-hits die 30 seconden duren en tegenwoordig de radiogolven domineren.
Met de tien nieuwe nummers heeft Eilish een samenhangend album gemaakt dat ietwat wegheeft van haar eerste album When We All Fall Asleep, Where Do We Go. Ook de donkere albumcover en haar donkere haarkleur zetten zich volledig af tegen haar vorige album (toen prijkte ze nog met platinablond haar op de hoes). In tegenstelling tot Happier Than Ever voelt deze plaat voor Eilish weer aan als een terugkeer naar haar ware zelf en omvat het haar hele groei, zo zegt ze aan Rolling Stone.
Western gitaarakkoord
Met een rustig maar heel persoonlijk ‘Skinny’ opent Eilish Hit Me Hard And Soft. Het is meteen ook het eerste nummer dat Eilish schreef voor dit album en zou sonisch een zustertrack kunnen zijn van ‘What Was I Made For’. Met thema’s als liefde (“I fell in love for the first time with my best friend”), zelfbeeld (“But the old me is still me and maybe the real me, and I think she’s pretty”) maar ook wat het is om te leven als een popidool (“When I step off the stage, I’m a bird in a cage) stappen we meteen mee in haar gedachten.
De persoonlijke thema’s worden snel aan de kant gegooid op ‘Lunch’. Gewaagde en uitgesproken lyrics worden in een poppy en upbeat nummer gegoten, waarin zelfs ook een western gitaarakkoord te horen is. Met teksten als “I could eat that girl for lunch/she dances on my tongue/tastes like she might be the one” steekt ze haar seksuele voorkeur niet onder stoelen of banken. Enkele maanden geleden werd Eilish nog door een journalist tegen haar wil geout als biseksueel. Eilish reageerde onverschillig en dacht dat iedereen dat al wist.
Hit Me Hard And Soft is duidelijk een combinatie van haar vorige albums. Ze nam de beste elementen van haar vorig werk en tilde ze naar een hoger niveau. Zo heeft ‘Chihiro’ de klassieke zachte Eilish-vocals en low beats die we gewoon zijn van haar. Toch klinkt ze vocaal sterker en evolueert het nummer bovendien naar een electropop-uitlaatklep. Ook ‘The Diner’ klinkt als een volwassenere versie van haar vorige platen. Het combineert de duisternis van haar eerste album met de beats en de vocals van haar tweede album. Bovendien experimenteert ze met spoken word – iets wat haar duidelijk ook goed afgaat. Tot slot is er ook nog ‘The Greatest’, een nummer dat in opbouw vergeleken kan worden met ‘Happier Than Ever’. Ze delen beide het rustige begin, maar werken zich naar een climax met een grootse productie.
De nummers op Hit Me Hard And Soft mogen dan wel langer zijn dan we traditioneel van popsterren verwachten – Eilish gaat op vijf van de tien nummers boven de klassieke 3 minuten 30 seconden – echter voelen ze nooit te lang aan. Eilish en Finneas spelen en experimenteren zo met de productie dat er meerdere muzikale switch-ups in één nummer te horen zijn. Zo begint ‘L’Amour De Ma Vie’ rustig, maar transformeert deze gaandeweg naar iets wat uit de koker van Joost ‘Europapa’ Klein lijkt te komen. Gecombineerd met wat Milk Inc. in de jaren 00 deed, kom je zo tot een dance-einde. Dansen en springen gegarandeerd! Ook de vijf minuten van ‘Bittersuite’ vliegen voorbij dankzij de meerdere wissels in de productie, waardoor het lijkt dat er wel drie liedjes in een vervat zitten.
Met ‘Birds Of A Feather’ en ‘Wildflower’ zingt ze opeenvolgend over de liefde en een gebroken hart. Ook de productie neemt hierin een stap terug en wordt wat rustiger en haast dromerig. Beide nummers bevatten echter zoveel lagen en background vocals dat één keer luisteren niet genoeg is om alles gehoord te hebben.
Eilish eindigt met ‘Blue’, een nummer dat ze jaren geleden gemaakt en geteased heeft waardoor het nu al een fan favorite is. Een laatste keer halen ze uit met een prachtige productie die eindigt in een viool-outro waarover ze met een vervormde stem zingt. “But when can I hear the next one?” zingt ze op het einde van de plaat. Fans speculeren nu al dat er nog een (tweede) deel in de maak is. Only time will tell.
Voor wie het nog niet duidelijk was: de productie op dit album is fenomenaal. Eilish’ gouden vocals gecombineerd met de muzikale complexiteit zouden er wel eens voor kunnen zorgen dat dit haar beste album tot op heden is.