Dat de mannen van Tame Impala bezige bijtjes zijn, weten we al langer dan vandaag. Menige zijprojecten ontsproten reeds uit de breinen van Kevin Parker en de zijnen. Eén van die projecten stond vanavond in de Botanique in Brussel. Pond werd indertijd opgericht door onder andere Jay Watson, die momenteel nog actief lid is van Tame Impala, en ex-lid Nick Allbrook. Pond echter nog steeds zien als een zijproject van Tame Impala doet de band eigenlijk oneer aan. Ze hebben ondertussen al acht albums op de teller staan en hebben een meer dan degelijke live-reputatie opgebouwd. Dus ik beloof het, vanaf nu wordt de naam van die andere Australische band niet meer uitgesproken. Pond is Pond en Pond is fucking goed.
De eer van opener van de avond was weggelegd voor ‘Hand Mouth Dancer’, een nummer van hun dit jaar uitgebrachte album ‘Tasmania’ (geproducet door Kevin Parker, frontman van een niet nader genoemde band). Dit werd gevolgd door ‘Sweep Me Off My Feet’ vanop ‘The Weather’. De toon van de avond was gezet want de setlist bestond voornamelijk uit tracks van hun twee meest recente platen. Twee nummers, meer had leadzanger Nick Allbrook niet nodig om het publiek in te duiken. Allbrook is een fantastische frontman op alle vlakken. Gek, maar geniaal. De man wringt zijn lichaam meermaals in verschillende bochten waardoor het lijkt alsof hij van een andere planeet komt. Wat ook meermaals in verschillende bochten wordt gewrongen, is zijn stemgeluid waarmee hij herhaaldelijk beide uiteinden van de toonladder verkent. En een entertainer is het dus ook, getuige zijn avondwandeling door de Orangerie tijdens ‘Sweep Me Off My Feet’. Je leest het al, ondergetekende kan er niet genoeg van krijgen. Maar Pond is uiteraard niet alleen Nick Allbrook. De andere vier spelen ook op een hoog niveau. Vooral Jay Watson is een magiër met zijn basgitaar.
https://www.instagram.com/p/B4Ql4RSBwBO/
Naast nummers vanop ‘Tasmania’ en ‘The Weather’ greep de band ook terug naar oudere gedeelten van hun repertoire. Zo werd ‘Don’t Look at the Sun (Or You’ll Go Blind)’ vanop debuutplaat ‘Psychedelic Mango’ vanonder het stof gehaald. Nu ja, vanonder het stof is veel gezegd. Het nummer werd onlangs als single gereleased in een live-versie, een voorbode van hun live-album ‘Sessions’ dat wordt uitgebracht op 8 november. ‘Hobo Rocket’ uit 2013 kwam nog tweemaal aan bod met ‘Aloneaflameaflower’ (probeer dat eens tienmaal na elkaar te zeggen) en ‘Giant Tortoise’ en dan had je nog ‘Man It Feels Like Space Again’ vanop het gelijknamige album. Voor de rest was het enkel de laatste twee albums die de klok sloegen. Zonde dat er voornamelijk uit die twee vijvers wordt gevist, gezien de rijke discografie maar het deed weinig afbreuk aan de prestatie van het vijftal. Nummers als ‘Paint Me Silver’ en ‘Daisy’ zijn nummers die de hartjes van het publiek gemakkelijk sneller doen slaan. Bescheiden als ze zijn, werd het publiek meermaals bedankt in hun beste Frans. Gitarist Joe Ryan zei dat hij vooraf dacht dat niemand ging komen opdagen dus de dankbaarheid was uiteraard groot. Alsook hun bescheidenheid. Mij hebben ze alvast weten te overtuigen en ook het publiek in de Botanique was dankbaar want de band werd getrakteerd op een luid applaus. Twee bisnummers, ‘Giant Tortoise’ en ‘Man It Feels Like Space Again’, was hun cadeau terug. Iedereen tevreden.
https://www.instagram.com/p/B4RoClJAytl/
Pond stelt zelden teleur live en ook vanavond was dit niet het geval. De geweldige cover die ze maakten van Madonna’s ‘Ray of Light’ (zeker eens checken) passeerde helaas niet de revue maar daar maalden we niet om. We zagen een oerdegelijke prestatie en kregen honger naar meer.