De derde dag van Brussels Summer Festival was een heel divers feestje. Zo konden we genieten van rap, pop, punk en disco. Zo’n verscheiden line-up trekt natuurlijk ook een verscheiden publiek aan. Jong en oud was massaal aanwezig.
Ambiance bij Ykons
De Luikse indie-popband Ykons zorgden voor veel ambiance. Ze hadden een heel afwisselende set, met zowel upbeat als rustige nummers. Hoewel ze weinig echte meezingers hebben, was het publiek helemaal mee. Ze sprongen en klapten op de maat, wat natuurlijk ook kwam door de aanmoedigingen van de groep. Het enige puntje van kritiek was dat er soms nogal langdradige muzikale stukken waren. Toch was er een goede sfeer.
Franse rap bij Kikesa
Kikesa, een Franse rapper uit Nancy, slaagde erin om enorm veel energie in zijn set te steken. Het publiek ging helemaal uit de bol op de vrolijke nummers. Bij ‘La dernière fois que je parle de toi’, een emotioneel nummer, voelde je het publiek ook meeleven. De rapper liep heel het optreden lang heen en weer en sprong mee op de maat, wat bijdroeg tot de sfeer.
Een set zonder franjes bij Hooverphonic
Hoewel de Vlaamse groep (alweer) een nieuwe zangeres heeft, blijven ze toch steeds terug komen. Ook al is Luka Cruysberghs nog maar 18 jaar, ze kan toch alle hits van Hooverphonic aan. De groep brengt verschillende nieuwe nummers, zoals ‘Looking For Stars’. Maar ook de oudere nummers, van voor Luka de zangeres was, komen aan bod. Het publiek ging volledig los op ‘Mad About You’ en ‘Amalfi’. Wel is het jammer dat de band weinig visuele effecten gebruikt. Dat concept werkt beter in intiemere zalen dan op grotere festivals.
Hypnotiserende muziek van Whispering Sons
Persoonlijk ben ik geen fan van Whispering Sons, maar live zijn ze verbazingwekkend. De groep heeft zeker podiumprésence. Wanneer je in het publiek staat kom je in een soort post-punkbubbel terecht. Die wordt pas doorprikt op het einde van de set. Een concert van Whispering Sons is een totaalervaring, waar niet alleen de fans aan kunnen deelnemen. Ook als buitenstaander kan je er zeker van genieten.
Giorgio Moroder, Father Of Disco
De festivaldag sloot af met Giorgio Moroder. Deze discolegende trad op met verschillende hits uit de jaren 70 en 80. Naar mijn mening hoorde deze act niet volledig thuis op het festival. De muziek pastte er niet echt in het plaatje en Moroder is misschien ook over zijn hoogtepunt heen. De muziek zorgde voor ambiance, maar de act zelf was niet meteen om over naar huis te schrijven.
