Marco Z scoorde in 2012 een grote hit met I’m a Bird. Bijna tien jaar later maakt hij nog steeds muziek. Zijn nieuwe album Lost Connections verscheen in mei en was voer voor een gesprek met de man.

Het is zes jaar geleden dat singer-songwriter Marco Z het album Hold Me Like The World is Ending uitbracht. Ondertussen speelde hij samen met Sandra Kim en Oscar and the Wolf-drummer Claudio Arduini bij het Italiaans project Bella Italia en met onder andere Millionairedrummer Dave Schroyen basgitaar in de Kinks tribute band God Save The Kinks. Ook in zijn privéleven stond de tijd niet stil. “Ik heb geleefd. Het leven is me overkomen. Ik ben gehuwd met twee kinderen. Dat neemt ook wat tijd in beslag”, legt Marco ons uit.

“Er was geen druk om een plaat uit te brengen. Ik heb zeker meer dan honderd nummers geschreven. Pas recent wou ik er echt opnieuw aan werken. Ik voelde welke nummers bij elkaar pasten. Alles vormde stilaan een geheel.” Al had Marco Lost Connections in eerste instantie niet voor ogen. “Mijn derde album moest een plaat worden met Alessio Di Turi en Kevin Maenen, twee gasten van The Sore Losers. Het album was zo goed als klaar, maar dan kwam corona. Het voelde niet aan als het juiste moment om het album af te werken en uit te brengen, gezien het ontbrekende perspectief om de plaat live te kunnen voorstellen.”

“Het album was zo goed als klaar, maar dan kwam corona”

Marco trok zich terug op zijn zolder om te prutsen met drumcomputers, synths en in het algemeen meer elektronische klanken. “Het is een andere sound geworden. Het oorspronkelijke album klinkt meer organisch, dit is digitaler. Toch klinkt het album vertrouwd en heeft het een nostalgische klank door het gebruik van onder andere synths.” Marco maakte het album helemaal alleen. “Mijn grote leerschool is de jaren ’90. Toen werd er minder stilgestaan bij arrangementen en grootse producties. Ik ben die lijn blijven doortrekken. Gelukkig namen in het verleden anderen soms taken over zoals het uitfilteren van arrangementen. Ditmaal was ik voor het eerst op mezelf aangewezen. Dat was enorm interessant om te doen.”

(Lees verder onder de video.)

Verhalen

Met I’m a Bird scoorde Marco in 2012 een nationale hit. “Of ik het verwacht had? Neen. Ik schrijf nummers voor mezelf. Ik moet zelf dingen kwijt. Eigenlijk hadden we verwacht dat een andere song – Endlessly Be Together – meer hitpotentieel had.” Terwijl zijn muziek in 2012 voornamelijk over zichzelf ging, schrijft Marco nu vaker muziek over anderen en kruipt hij in de huid van personages. “Hate to Say I Told You So gaat bijvoorbeeld over een vrouw die ontdekt dat haar echtgenoot, met wie ze drie kinderen heeft, de hele ontmoeting in scène heeft gezet en omdat hij haar online en offline stalkte. Mess in Progress gaat over een gehuwde man die zich afgewezen voelt en in het midden van de nacht naar zijn laptop trekt om de hand aan zichzelf te slaan en zich daarna schuldig voelt. Let op: het gaat dus niet om autobiografische songs!” (lacht)

“Door corona was het ook makkelijker om alles bij mij op zolder te maken. Bepaalde nummers dateren van een tijd terug en zijn dus ook niet geschreven met de pandemie in gedachten. Er zijn wel heel wat gevoelens, die nu meer dan ooit een collectief goed geworden zijn, die in het album vervat zijn. Het gevoel waarbij we enerzijds digitaal zo geconnecteerd zijn, terwijl we anderzijds een gemis hebben aan contact. Het digitale is geen substituut voor ‘the real deal’.”

Hoewel Marco grotendeels alleen aan het album werkte, zijn er toch vocals van Elke Smeets te horen. “Er staan twee duetten op de plaat: The Most Beautiful Night en Eventually You’ll Get There. Die laatste gaat al heel lang mee, van 2012 denk ik. Ik had een refrein dat ik zelf inzong, maar ik was al heel lang op zoek naar een vrouwelijke stem die het heel geloofwaardig en met de juiste toon van me kon overnemen. Ik kwam Elke tegen en om een of andere reden zijn we samen beginnen op te treden. Ik vroeg haar of ze het refrein eens wou inzingen en vanaf de eerste keer klonk het meteen perfect.”

Onenightstand

Voor de videoclip van single Sounds of the City trok Marco vlak voor de avondklok de stad in. “De song moet de sfeer weergeven van iemand die na een onenightstand opnieuw de nacht ingaat en geniet van de geluiden, geuren en kleuren van de stad. Normaal gesproken wilden we de videoclip bij zonsopgang opnemen, maar door de avondklok waren de straten ook ’s avonds helemaal verlaten.”

“door de avondklok waren de straten ook ’s avonds helemaal verlaten”

Zijn laatste concert dateert van 28 oktober, de allerlaatste avond waarop indoorconcerten mochten doorgaan, al dreigde dat ongelukkig uit te draaien. “Met Bella Italia hadden we in West-Vlaanderen opgetreden. Alle andere bandleden, behalve ikzelf, hadden een document afgedrukt waarmee je de avondklok mag overschrijden. Op de terugweg, op zo’n 100 meter van mijn deur, zag ik plots blauwe zwaailichten. Ik probeerde uit te leggen dat ik net een concert had gespeeld. Ik heb toen op de website van het cultureel centrum een foto van mij en Sandra Kim getoond. Gelukkig mocht ik toen doorrijden, met enkel een waarschuwing.” (lacht)