Machine Gun Kelly bracht vandaag zijn nieuwste album ‘Tickets To My Downfall’ uit. Daarin verandert hij volledig van stijl, door van rap naar pop punk te gaan.
De release van ‘Tickets To My Downfall’ werd vaak uitgesteld door de coronapandemie, maar nu staat het toch eindelijk online. Het album is niet te vergelijken met ‘Hotel Diablo’, zijn vorige album dat een goed jaar geleden uitkwam. Machine Gun Kelly besloot volledig van stijl te veranderen na het succes van ‘I Think I’m Okay’, een samenwerking met Yungblud en Travis Barker (drummer van Blink-182). Hij is volledig in de pop punk gedoken en blijft samenwerken met Travis Barker.
https://www.instagram.com/p/CFi7SKTpz7T/
Ups en downs
Het eerste nummer, de ‘Title Track’, begint kalm en sereen. Dat duurt niet lang. Na zo’n veertig seconden haalt MGK de gitaren en drums boven en wordt het een rocknummer. Het is een goede start.
Het wordt gevolgd door ‘Kiss Kiss’, wat meteen wat minder is. Het nummer is aan de saaie kant en het woord ‘kiss’ wordt net te vaak gebruikt. Daardoor krijg je het idee dat MGK niet echt een tekstueel genie is en alleen maar kan herhalen. Dat is jammer, want als je echt naar de teksten luistert zijn ze zo slecht nog niet.
‘Drunk Face’ is al beter, maar nog steeds niet het meest spannende nummer. Ook single “Bloody Valentine” lijkt wat op de vorige nummers, maar is toch al meer catchy. Het is beter uitgevoerd en zijn stem komt er mooier op uit. Het is dansbaar en maakt je weer enthousiast voor wat er nog gaat komen.
Samenwerkingen
Ook ‘Forget Me Too’, een samenwerking met Halsey, is veelbelovend. Het is iets sneller en harder, wat een fijne afwisseling is. De stemmen van MGK en Halsey passen mooi samen en het nummer is een mooi geheel.
Maar wanneer ‘All I Know’ begint, lijkt het wel alsof we terug naar het begin gaan. De samenwerking met Trippie Redd lijkt bijna een kopie van wat we vroeger op het album al hoorden in ‘Kiss Kiss’ en ‘Drunk Face’. Het lijkt wel of de plaat blijft hangen.
‘Lonely’ is weer een lichtpuntje. Het nummer is een tikkeltje trager en de tekst trekt de aandacht. Maar dan volgt ‘WWIII’. Het nummer is chaotisch en stelt opnieuw teleur.
Maar niks kan me zo teleurstellen als de interlude die volgt. ‘Kevin And Barracuda’ is gewoonweg raar. Het is een gesprek dat niks bijbrengt aan het album. Het onderbreekt de flow en is uitermate storend en irritant. We kunnen ons alleen maar afvragen wat daar de bedoeling van is.
Singles
Vervolgens komt ‘ Concert For Aliens’, de tweede single van het album. Dat kan toch weer een glimlach op ons gezicht brengen. Het is aantrekkelijk en dansbaar.
De laatste single, ‘My Ex’s Best Friend’, is iets meer pop dan de rest van het album. Het is een samenwerking met Blackbear en het is zeker radiowaardig. Wel past het niet zo goed bij de rest van het album.
Ook ‘Jawbreaker’ klinkt goed, hoewel het opnieuw heel erg lijkt op het begin van het album. Het wordt een beetje eentonig, wat jammer is. Het wordt wel goed gemaakt met ‘Nothing Inside’, een samenwerking met Iann Dior. Zeker tekstueel is het heel goed, met lyrics als “She looked dead into my eyes and she saw nothing inside”. Het nummer zorgt ervoor dat je niet kan blijven stilzitten en maakt instant vrolijk. Eén van de betere songs van het album, zonder twijfel.
Afsluiten
Dan komt er weer een interlude, genaamd ‘Banyan Tree’. Er klinkt zachte muziek, maar daarover klinkt een gesprek. Later begint MGK ook te zingen. Deze interlude is zeker een stuk beter dan de vorige. Waarschijnlijk gaan weinig mensen deze ooit beluisteren buiten het album, maar het is niet storend.
Het laatste nummer, ‘Play This When I’m Gone’, is weer een hoogvlieger. Het is rustig en klinkt meer down to earth. ‘Tickets To My Downfall’ sluit duidelijk af met een van zijn sterkste en mooiste nummers. Het doet je bijna de mindere nummers vergeten, zo goed is het.
‘Tickets To My Downfall’ is een album vol ups en downs. Er staan enkele steengoede nummers op, zoals ‘Bloody Valentine’, ‘Nothing Inside’ en ‘Play This When I’m Gone’. Maar de rest is eerder blèh. Het is niet erg spannend en klinkt vaak nogal eentonig. Als Machine Gun Kelly de pop punk wil volhouden, zal hij toch veelzijdiger moeten worden. Wel verdient hij credit voor het slimme gebruik van samenwerkingen. Werken met mensen als Halsey en Blackbear is altijd een slim idee. Ook zijn de personen waarmee hij samenwerkt heel verschillend. Nu nog zoveel verscheidenheid in nummers graag…