Drie jaar geleden stond Ellie Delvaux, oftewel Blanche, op het grote podium van het Eurovisiesongfestival in Kiev. Afgelopen vrijdag stelde ze haar debuutalbum ‘EMPIRE’ voor. Wij hadden met haar een gesprek over het album, haar groeiproces en het Eurovisiesongfestival.
Eerst en vooral, hoe gaat het?
Het gaat wel. Ik probeer hier en daar aan kleine dingen te werken. Als ik geïnspireerd geraak door zaken, werk ik aan muziek op de piano. Al heb ik het momenteel te druk met de release van het album om actief aan nieuwe muziek te werken (lacht)!
Normaal gesproken kwam het album in april eraan, nu met een maandje vertraging. Waarom heb je besloten om nu uit te brengen en niet later?
Voor mij was het album klaar. Ik heb er de tijd ingestoken die nodig was. Zo hebben we in september alles qua opnames afgerond. Het mixen en de mastering duurde ook een tijdje, samen met de finale keuze van songs en hun volgorde op het album. In december zijn we dan aan de slag gegaan rond de visuals en het artwork, dat duurde ook nog een tijdje. Het album is dus al zo’n drie maanden helemaal af.
Nu kunnen mensen het album pre-orderen, kopen, streamen. Ik zie niet in waarom ik het album later op het jaar zou moeten uitbrengen, voor hetzelfde geld is de situatie dan helemaal niet beter. Daarom wou ik het nu uitbrengen en dan zien we wel! We moeten sowieso toch een jaar wachten om festivals te kunnen spelen. Het album was klaar en nu kan iedereen het beluisteren, dat is iets wat ik al lang wou.
In 2016 heb je deelgenomen aan The Voice Belgique en het jaar erop het Eurovisiesongfestival. Hoe was dat?
Ik was nog erg jong. Bij The Voice was ik 16 jaar oud, tijdens het Eurovisiesongfestival was ik 17. Ik ben in de loop der jaren zowel artistiek als persoonlijk geëvolueerd. Al denk ik niet dat ik zonder het Eurovisiesongfestival zover zou geraakt zijn als nu het geval is. Ik denk wel dat ik ook zonder Eurosong kansen had gekregen. Zo had mijn platenfirma PIAS mij al voor het Songfestival getekend. Al had ik ongetwijfeld niet het publiek kunnen aanspreken die me dankzij de show heeft leren kennen.
Was de enorme media-aandacht, de repetities, de camera’s moeilijk voor jou?
Dat viel wel mee. Het klopt wel dat ik in het begin niet op m’n gemak was, maar ik heb mezelf steeds voorgehouden om me gewoon in het avontuur te storten. Om gewoon zonder na te denken mee te gaan in wat er op mijn pad kwam toen. Ik heb op het moment zelf zoveel geleerd: wat je bijvoorbeeld moet voorbereiden bij interview en wat helemaal niet (lacht). Ieder interview, iedere repetitie leerde ik bij.
Je zingt in het Engels en niet in het Frans. Was dat een evidente keuze voor jou?
Ja! De muziek die ik beluister en waar ik van hou is voornamelijk Engelstalig. De melodieën, de wijze waarop songs gebracht worden, verschilt naargelang de taal waarin het gezongen wordt. Wat mij betreft ligt mijn stijl het dichtst bij de Engelstalige muziek, zo hou ik enorm van Lorde, alt-J, Ben Howard, Billie Eilish, Christine & The Queens, en London Grammar. Al hou ik ook van Franstalige muziek hoor!
Waarom is de titel van het album ‘EMPIRE’?
De song ‘Empire’ is voor mij steeds als een evidentie naar voren gekomen. Eens we met de song aan de slag gingen, hing er een zekere helderheid rond. Toen we dan bezig waren met de videoclip van ‘Empire’, klopte het plaatje volledig. Zo hebben alle songs visuals gekregen die te herleiden zijn, een link hebben, naar de videoclip van ‘Empire’. Daardoor is er bij mij ook een link ontstaan tussen ‘Empire’ en de andere songs. Het woord stelt zo goed vast wat het album geworden is. Drie jaar lang heen en weer reizen tussen België en Londen om aan de plaat te werken, het proces en alles wat me ertoe geleidt heeft tot wat het vandaag is.
Voor mij draait het om de mensen, hun levens, de gebeurtenissen, hun verhalen. Hoe die verhalen na verloop van tijd samensmelten met de verhalen en de levens van andere mensen. Dat velen die emoties beleven en aanvoelen die ik probeer te brengen in het album. In de hoop dat zowel de meer droevige, als de dansbare songs de luisteraars helpen.
Hoe was het om samen te werken met Rich Cooper (Lucy Rose, Banks, Mystery Jets) en François Gustin (Girls In Hawaii)?
Rich heb ik in december 2017 leren kennen tijdens een writing camp met verschillende songwriters. Het doel was om ervaring op te doen rond het songschrijven. Met Rich ging dat erg goed en we voelden elkaar goed aan. Zo hebben we samen als eerste de song ‘1, 2, Miss You’ geschreven. Tot augustus 2018 ben ik vaak naar Londen geweest om met hem aan songs te werken.
François heb ik leren kennen in april 2018. Hij werkte toen aan de live-versies voor mijn set. Dat waren op dat moment enkel demo’s, die hij dan vertaalde naar versies om live te spelen. Ik had dan in augustus 2018 zo’n 25 songs, maar bijna geen enkele was echt af. Iets wat erg frustrerend was. François en ik hebben dan besloten om de demo’s verder af te werken en de songs op punt te stellen. Dat ging van nieuwe teksten, tot verder werken aan de structuren.
Rich had ik dan gevraagd om aan de songs te werken die hem inspireerden. De songs waar hij echt toekomst in zag. Met François heb ik dan aan de overige songs gewerkt, structuren afgewerkt en een selectie gemaakt. We hebben die dan in de ICP Studios in Elsene en in Londen verder opgenomen.
Wat was de eerste en de laatste song die je geschreven hebt?
De allereerste song was ‘We had’. ‘Fences’ had ik al in 2017, maar dat was toen in een demo-versie met enkel ‘oeh’-klanken. De song heb ik dan met François sterk aangepast tot wat die vandaag geworden is. ‘Till we collide’ hebben we ook op het einde geschreven.
Je bracht eerder singles ‘Wrong Turn’, ‘Moment’ en ‘Soon’ uit, maar enkel die laatste is op het album te vinden?
Dat klopt. Ik denk dat als je te veel songs op een album plaatst, er te weinig ruimte is om even hard van alle songs te kunnen genieten. De songs en de luisteraar wordt dan verstikt door de lange lijst van muziek. Ik heb dan de praktische keuze gemaakt om aan de nieuwe songs ruimte te geven op het album. De singles blijven bestaan, ze zijn te beluisteren en vormen een voorsmaakje van de plaat.
Zonder ‘Soon’ voelde het album voor mij niet af. Zonder de song was het een aaneenschakeling van up-tempo nummers waar geen rustmoment te vinden was. Pas met ‘Soon’ was het album compleet. Het nam zo zijn natuurlijke plaats op.
Enkele maanden geleden heb je op Eurosonic gespeeld (een Europees showcasefestival, nvdr.) en heb je de support gedaan van Carly Rae Jepsen.
Eerlijk gezegd was Eurosonic vreselijk. Er was iets dat niet klopte. Op het podium ben ik nog niet de meest ervaren en zelfzekere artieste. Ik verduwde dat gevoel steeds en dacht dat het volgende keer wel beter zou gaan. Eurosonic was de keer teveel, waar er geen vooruitgang meer in leek te zitten. Er leek een barrière ontstaan tussen mij en het publiek. Ik heb de laatste maanden enorme vooruitgang geboekt, door onder andere een coachingssessie. De support van Carly Rae Jeppsen ging dan ook stukken beter. Een opluchting voor mezelf en het team!
Als alles goed gaat staat de AB in september op het programma. Zin in?
Ja! Na de mindere show op Eurosonic keek ik echt uit naar de festivalzomer en de AB-show (die normaal al in april doorging, nvdr.) om mijn vooruitgang te tonen. Het coronavirus heeft jammer genoeg ook voor mij roet in het eten gegooid. Ik kijk er naar uit om opnieuw op het podium te kunnen staan.