In 2013 verscheen Someday van Float Fall. De song werd al snel een radiohit, maar toch duurde het acht jaar vooraleer er een debuutplaat verscheen. Het Brusselse duo rond Rozanne Descheemaeker en Ruben Lefever kende een lange lijdensweg die éindelijk ten einde is gekomen. Klaar voor de herrijzenis.
Toch leken ze alles voor elkaar te hebben, want na hun vliegende start in 2013 tekenden ze al snel een wereldwijde platendeal bij Sony. Met de steun van gerenommeerde bloggers zoals Perez Hilton leek er een beloftevolle toekomst te wachten voor de band. Het duo werkte non-stop aan nieuwe songs, ze trokken naar LA en werkten er samen met namen als Joey Waronker (R.E.M., Beck, Atoms For Peace), maar toch draaide het allemaal op niets uit. Problemen met de platenfirma zorgden voor malheur. De tijd tikte voorbij en zo stond de band ineens vijf jaar verder. Ze gaven – in 2018 -opnieuw een teken van leven met single Hard Time Loving You. Toch werden die vijf lange jaren er plots acht. Onbedoeld, zo blijkt. Want het debuut stond aanvankelijk voor begin 2020 gepland. Een datum die nooit gehaald werd, want plots was daar die pandemie. Opnieuw werd het stil, maar vandaag – anderhalf jaar later – zijn ze er met dat langverwachte debuut.
Blijft er na acht jaar nog iets over van de muziek die acht jaar geleden hun naam meteen op de kaart zetten? Best veel zo blijkt. Op opener Mend klinken ze even onuitgebracht en kraakvers als acht jaar geleden. Voorzichtig, gelig als een herfstblad, dwarrelen ze de kamer binnen. De song is een wisselwerking tussen contrasten die het wel lijkt te doen, maar pas tegen het einde ten volle overtuigt. Een zinderende nabeschouwing, waar de stem van Descheemaeker harmonisch met de muziek meejoelt, maakt deze zijn plekje op de plaat waard.
Want hoe je het ook wendt of keert, na acht jaar brengen ze ‘slechts’ tien songs uit op dit debuut. Tien nummers die voor het duo verder gaan dan de prille kennismaking acht jaar geleden. Wat dan ook vooral opvalt is de ruimere klank die Float Fall brengt. Gaande van het ronduit perfecte Little Words tot het epische refrein van Hear You knallen, maar temperen ze ook op het juiste moment. Werewolf is voor Float Fall het tweede nummer dat ze ooit schreven. Toch past het naadloos in het – met ook recenter werk gevulde – totaalplaatje. Dat is lofzang voor Orson Wouters, bekend van onder meer Sleepers’ Reign en Transistorcake. “Float Fall is altijd iets van Ruben en mij geweest,” legt Rozanne uit, “We zijn twee intense mensen, en in die songs konden we onszelf kwijt. De groep staat voor de verbondenheid tussen ons twee. Maar op de duur zie je door de bomen het bos niet meer, en dan wordt het nuttig om er iemand van buitenaf bij te betrekken. En daarin is Orson van goudwaarde gebleken. Hij heeft hier en daar wat verfijningen aangebracht, waardoor het eindresultaat nog verbeterd is.”
Dit debuut is geen album dat je zomaar opgooit. Het is een plaat die tijd nodig heeft. Tijd om te rusten, tijd om binnen te komen. Tijd om een tweede keer te draaien. Het is album met de meest onuitputtelijke bron van inspiratie als onderwerp. “Een viering van de liefde”, volgens Ruben. Het ene moment over loslaten, een ander moment over vechten en doorgaan, maar steeds met synthesizers als dragende kracht.
Het werden tien nummers die individueel geschreven zijn, maar als een trip klinken. Met songs die kippenvel opwekken, zoals Lies, maar anderen die evengoed extase willen opwekken. Matuurdere stemmen en uitgekiende melodieën maken van dit debuut iets spannends. Als het onontdekte snoepje waar ze over de oceanen op wachten. Want ook toen al waren ze fan en misschien zullen ze dat nu nog meer zijn.
Float Fall staat op 30 september in AB. De show is uitverkocht.