We wisten niet goed waaraan we begonnen toen we met First Kill startten, maar gezien het verhaal gebaseerd is op een boek van auteur V.E. Schwab gaven we het een kans. En onze ervaring was, op zijn zachtst gezegd, gemengd.
In First Kill raken een vampier en vampierjager verstrengeld in hun liefde voor elkaar, terwijl hun families elkaar liefst zouden willen doden. Eén en al conflict, zou je denken, maar onze ervaring lag toch anders. We keken voornamelijk verder omdat we onszelf ertoe dwongen. Alsof we bleven doorduwen tot het moment dat we de personages goed genoeg kenden om het conflict effectief te vóelen. Maar daar slaagden de makers er met de eerste paar afleveringen niet in.
Levenloos en leeg
Waarom? Wel, de acteerprestaties vroegen telkens weer om meer. Méér pit of passie of reactie op wat er gebeurde in het leven van een personage. Het gebeurde meer dan eens dat we stoïcijns naar de televisie tuurden terwijl de scène zogenaamd spannend hoorde te zijn. Daar slaat First Kill de bal regelmatig mis, maar dat kan liggen aan de aanpak van de regisseur.
Bovendien ervoeren we in de eerste aflevering een gebrek aan opbouw of context waardoor het sowieso al moeilijker was om ons in te leven in de gevoelens van de personages. Zo hebben onze hoofdpersonages zogenaamd al een band met elkaar, hoewel ze elkaar amper kennen, en vertellen de makers nergens hoe die tot stand kwam.
We hadden geen idee waarom de vampier zo voor de jager gevallen was. Het verhaal begint simpelweg zo en het gaat ook op die manier verder. Als kijker begrepen we niet wat de liefdesinteresse zo intrigerend maakte. De eerste aflevering kwam dus traag op gang, maar tegelijkertijd juist te snel.
En nu even zwijgen, alsjeblieft?
We waren ook geen grote fan van voice-overs die telkens weer een overdosis aan informatie meegaven. Soms leken de hoofdpersonages minutenlang in gedachten verzonken terwijl ze een hele resem aan details meedeelden die ook in het gesprek hadden kunnen worden verwerkt. Af en toe wachtten we wanhopig op een scène zodat we konden zíen en dan geloven. Want alles wat we wisten was van horen zeggen.
De CGI in de serie valt in twijfel te trekken, maar dat ligt hoogstwaarschijnlijk aan het budget van de serie en niet aan de makers zelf. Wanneer we de ogen half dichtknepen, merkten we bijna niet hoe slecht de monsters samensmolten met de set en personages.
En toch…
We somden nu een reeks vrij resoluut negatieve commentaren op, maar desalniettemin vonden we het geen slechte serie en zijn we benieuwd hoe het verder zal verlopen. Hoewel sommige scènes pit misten, hebben verschillende acteurs talent en wisten zij ons wél mee te sleuren in het verhaal.
Bovendien vinden we de setting boeiend en verveelt het concept van twee rivaliserende families ons nooit. De kwaliteit van het filmwerk zit helemaal goed en de sets passen precies bij de sfeer van het plot. De serie toont voor ons zeker en vast potentieel voor een mogelijk tweede seizoen.