More

    ‘Cowboy Carter’: De meest volledige recensie van Beyoncé’s countryalbum

    -

    Beyoncé deed vele hoofden draaien met de aankondiging van haar nieuw album COWBOY CARTER. Voor veel mensen kwam het country-genre als een verrassing, maar niets is zo doordacht als een Beyoncé-album.

    This ain’t a country album. This is a Beyoncé album.” Zo beschrijft Queen B haar eigen album. Het leek wel even of de Amerikaanse gek geworden was toen ze wereldkundig maakte zich aan country te gaan wagen. In Cowboy Carter, het tweede deel van Beyoncé’s driedelige project wil de zangeres genres onder de aandacht brengen die ontstaan zijn uit of beïnvloed werden door zwarte cultuur. Echter hebben ze nooit hun erkenning gekregen en zijn deze genres vaak volledig witgewassen. In het eerste deel, Renaissance, dat in 2022 uitkwam, nam ze het dance/house-genre onder de loep. Nu is het de beurt aan country.

    Beyoncé experimenteerde eerder al met het country-genre. Zo stond op haar album Lemonade (2016) het countrynummer Daddy Lessons. Hiermee had ze ook samen met The Chicks opgetreden op de Country Music Awards. Hier is nadien enorm veel negatieve en zelfs racistische commentaar op gekomen. Beyoncé besloot om niet bij de pakken te blijven zitten en dook de geschiedenis in. Ze verdiepte zich in de geschiedenis van countrymuziek en ontdekte dat deze grotendeels is ontstaan uit zwarte culturen. Zo blijkt bijvoorbeeld dat de banjo, een typisch muziekinstrument in dit genre, oorspronkelijk behoorde tot de zwarte cultuur vooraleer het toegeëigend werd door het witte volk. De kennis die zij heeft opgedaan tijdens haar zoektocht, wil ze nu ook met ons delen met haar album dat maar liefst 78 minuten duurt.

    Geen 100% country, wel 100% Beyoncé

    Wanneer in februari de singles ‘Texas Hold’ Em’ en ‘16 Carriages’ gelost werden, werd het onmiddellijk duidelijk dat het nieuwe album het country-genre ging ontdekken. En hoewel country de rode draad is doorheen het album, worden er tel van andere genres mee in verweven. Met deze mix aan genres hoopt Beyoncé duidelijk te maken dat de etniciteit van een artiest irrelevant is bij het experimenteren met genres.

    Een Beyoncé album

    Het album begint met enkele rustige liedjes. In ‘American Requiem’ spreekt ze over haar eigen moeilijkheden die ze ervoer als zwarte vrouw in het countrygenre en dat het tijd is om hier iets aan te doen. Beïnvloedt door gospelmuziek stapelt ze verschillende vocale lagen op elkaar om dit effect te verkrijgen, wat de boodschap kracht bijzet. Deze wordt gevolgd door ‘Blackbird’, een cover van The Beatles. Het is een lied over hoop en vrijheid van het zwarte volk tijdens de Amerikaanse burgerrechtenbeweging. Hierop werkte Beyoncé samen met maar liefst vier opkomende zwarte country-zangeressen om ook hen de erkenning te geven die ze verdienen. Dan komt een van de singles 16 ‘Carriages’, een autobiografisch nummer waarbij de muziek die hiermee gepaard gaat er bijna voor zorgt dat je in een film zit.

    ‘Protector’ en ‘My Rose’ zijn twee liedjes die opgedragen zijn aan haar kinderen, meer specifiek aan haar tweeling Rumi en Sir. Rumi is zelfs te horen in het begin van ‘Protector’. Het is een ode aan moederschap en de onvoorwaardelijke liefde voor haar kinderen. Het zijn beide meer rustige liedjes, waarbij haar stem op de voorgrond staat.

    Hierna komen we aan bij het tweede deel van het album met ‘Smoke Hour * Willie Nelson’. Dit is een gesproken interlude van Willie Nelson, een befaamde countryzanger, waarin hij ons verwelkomd bij zijn radiostation ‘KNTRY Radio Texas’. Hij nodigt mensen uit om te relaxen en rustig verder te luisteren en wie de muziek niet goed vindt, hoeft niet te luisteren. Dit is een directe link naar de haatdragende commentaren die Beyoncé over zich heeft gekregen. Deze gaat over in ‘Texas Hold ’Em’, de single die verschillende records deed sneuvelen. Zo werd Beyoncé de eerste zwarte artiest die op nummer 1 kon neerstrijken in de countryhitlijsten. Het tempo blijft vrolijk op het volgende nummer ‘Bodyguard’ waarbij ze country vermengt met enkele zachte rock-elementen.

    Ook countrylegende Dolly Parton geeft haar goedkeuring aan Beyoncé. In de interlude ‘Dolly P’ spreekt ze Beyoncé direct aan en vergelijkt ze Jolene met Becky with the good hair waarover Beyoncé zong in ‘Sorry’ op Lemonade. Deze gaat naadloos over op Beyoncé’s versie ‘Jolene’. Ook hier doet Beyoncé meer dan de bestaande versie overnemen. Ze sleutelt aan de productie en maakt de lyrics net iets dreigender dan de smeekbede van Dolly Parton. Zo wordt “I’m begging of you, please don’t take my man” in het nieuwe jasje “I’m warnin’ you, don’t come for my man”. Ook hier horen we invloeden vanuit gospel wanneer ze naar het einde toe een koor toevoegt.

    ‘Daughter’ speelt hier verder op in en spreekt over de worsteling met gewelddadige gedachten wanneer ze geconfronteerd wordt met ontrouw. Het is opnieuw een rustiger, kwetsbaar nummer waarin ze haar vocale capaciteiten nog maar eens laat horen. Er zit namelijk een Italiaanse aria in verwerkt die Beyoncé met haar opera-stem vlekkeloos zingt. We worden volledig in de andere richting geslingerd wanneer hierna ‘Spaghetti’ speelt. Deze begint met Linda Martell, een zwarte countryzangeres die veel barrières heeft doorbroken, die zegt dat genres een funny little concept zijn. Het is duidelijk dat Beyoncé niet in tot een bepaald genre behoord en dat ze grenzen blijft opzoeken wanneer ze op dit nummer begint te rappen. We worden echter opnieuw gekatapulteerd met ‘Alligator Tears’ en ‘Just For Fun’ die weer de rustige kant opzoeken. Ook op deze laatste werkte Beyoncé weer samen met opkomende zwarte country artiest Willie Jones die met zijn diepe stem wat wegheeft van soul.

    De volgende twee nummers bevatten beide een feature die voor de meesten onverwacht uit de hoek komen. Zo is Miley Cyrus te horen op ‘II Most Wanted’ voor een vocaal meesterwerk van de beide zangeressen. Ook Post Malone maakt deel uit van dit album op het nummer ‘Levi’s Jeans’. Laat het maar aan hen over om in een liefdeslied de vergelijking te maken met jeans en het sensueel te doen klinken. Op beide liedjes complementeren de stemmen elkaar en creëren ze een mooi samenspel. Eveneens op ‘Flamenco’ blijft Beyoncé de vocale trend doorzetten. Ze stapelt opnieuw verschillende vocale lagen op elkaar en harmoniseert met zichzelf. Begeleidt door enkel een acoustische gitaar maakt dat dit nummer simplistisch als het is volledig tot zijn recht komt.

    Na opnieuw een interlude van Linda Martell die aangeeft dat het volgende nummer verschillende genres bevat, vliegen we regelrecht in ‘Ya Ya’. Met dit nummer eert ze alle zwarte muzikanten die voor haar zijn gekomen. Het nummer bevat bovendien een sample, ‘These Boots Are Made For Walkin’ van Nancy Sinatra en verwijst naar de segregatie in Amerika. Hoewel het een politiek statement bevat, is het nummer een bom van energie dat iets wegheeft van een Tina Turner-nummer. ‘Oh Louisiana’ bouwt een brug tussen deze vorige en ‘Desert Eagle’ waarin Beyoncé experimenteert met funky muziek.

    Deze interlude brengt ons bij het laatste deel van het album, waarbij het dance-genre weer naar boven komt en zich vermengd met de country-invloeden. Zo gebruikt ze op ‘Riverdance’ haar vingernagels als percussie. Dit is een klassiek country-instrument uitgevonden door country-legende Dolly Parton herself. Op ‘II Hands II Heaven’ combineert ze een rustige dance-beat met R&B en country-invloeden en stapelt ze weer verschillende zachte vocale lagen op elkaar. Hoewel de beat vrij eentonig doorheen dit nummer voortkabbelt, zorgt haar vocaal talent ervoor dat we alle hoogtes en laagtes ontdekken. Deze vloeit over in ‘Tyrant’ die met zijn onverwachte switch in de beat ervoor zorgt dat het album zelfs tegen het einde verrassend blijft om naar te luisteren. Op het laatste nummer van dit dance-gedeelte ‘Sweet * Honey * Buckin’’ werkte ze samen met country/hiphop artiest Shaboozy. Het nummer bestaat uit drie delen en opnieuw slaagt Beyoncé er in om tal van verschillende genres aan bod te laten komen. Zo horen we in dit lied alleen al naast country ook invloeden van blues, R&B, soul, hip-hop en trap. Voor wie het nog niet begrepen had: Beyoncé is niet in een hokje te steken en (muzikale) grenzen zijn er om verlegd te worden.

    Dit brengt ons bij het laatste nummer van dit album ‘Amen’, waarin opnieuw het gospelkoor te horen is. Ze zingt over hoe moeilijk de weg was die haar tot hier gebracht heeft, maar dat ze hoopt dat ze de artiesten die voor haar kwamen trots heeft gemaakt. Ze eindigt het nummer met het begin van het album ‘American Requiem’, om de cirkel volledig rond te maken.

    Hoewel deze beschrijving van het album al lang is, zijn er niet genoeg woorden die kunnen omvatten hoe hardwerkend en getalenteerd Beyoncé juist is. Ze is een vocalist, performer en musicoloog die zowel de muziek als de bijhorende geschiedenis bestudeert en deze omzet in een innovatief album. Na meer dan 25 jaar in deze industrie blijft ze zichzelf heruitvinden en behoort ze ongetwijfeld tot one of the greatest.

    Advertentie
    Advertentie

    Lees Meer

    Advertentie