Anna of the North releasete onlangs haar tweede album ‘Dream Girl’. Die nieuwe plaat stelde ze maandagavond voor in de Botanique in combinatie met enkele oudere nummers. Wij hadden enkele weken geleden met haar een interview over haar nieuwe album.
Door de feature van het nummer ‘Lovers’ in Netflix-film ‘To All The Boys I’ve Loved Before’ hebben heel wat mensen Anna Lotterud, dat is haar echte naam, leren kennen. Toch is haar bereik in België nog steeds beperkt, maar voor de trouwe fans en nieuwsgierigen hield ze met plezier halt in Brussel tijdens haar Europese tour.
Omringd door bakstenen pilaren en een knus groepje toeschouwers betreedt Anna of the North op de tonen van ‘Interlude’ het podium in de Witloof Bar. Een intieme setting waar veel interactie en oogcontact met de artieste mogelijk is. Eerder timide en een beetje zenuwachtig begint ze haar set met ‘Lonely Life’. Een groovy song afkomstig van haar nieuwste album waarin een inspirerende en duidelijke slagzin vervat zit: “It’s a lonely life, it’s a lonely life, it’s your only life: live it.” Door de vroege timing komt het dansbare lied echter niet volledig tot zijn recht zoals zou moeten, maar zowel voor publiek als zangeres was dit een goede opwarmer om er daarna echt in te vliegen met ‘Used To Be’.
‘Always’ en ‘Someone’, beide afkomstig van debuutalbum ‘Lovers’, bevatten synths die duidelijk door het Noorden geïnspireerd zijn. In combinatie met de vocale samples bevat de muziek een eerder koude touch. Je waant je meteen in een uitgestrekt sneeuwlandschap vergezeld met een prachtige, groene aurora borealis. ‘Dream Girl’ kent een andere sound door de begeleiding die nu veel warmer aanvoelt. In combinatie met haar heldere stem die in de hoogte zo zuiver klinkt, blijft gelukkig de Noorse, frisse touch nog steeds aanwezig. Live komt Anna’s stem prachtig tot haar recht, vooral op momenten dat de synths even wegvallen of op de achtergrond verdwijnen.
Naarmate Anna of the North zich meer en meer thuisvoelt op het podium, stijgt ook de interactie en beweeglijkheid in de zaal. ‘Leaning On Myself’, de persoonlijke favoriet van Lotterud, is het hoogtepunt van de set. “This is my anthem”, vertelt ze. Anna laat zich nu volledig gaan en trekt zo de zaal mee over de streep. Het speelse ‘Thank Me Later’ en ‘Playing Games’ houden op dezelfde manier stand en moeten zeker niet onderdoen.
Enkele mensen op de tweede rij staan oprecht versteld als Anna het laatste nummer ‘The Dreamer’ aankondigt: “Huh, nu al?”. Ze vangt het op en laat haar humor de vrije loop gaan wanneer ze het verduidelijkt: “Nu is het de bedoeling dat mijn band en ik even het podium verlaten en jullie zetten ondertussen “we want more” in. We komen meteen terug.” Anna verschuilt zich achter een van de zuilen en springt binnen de seconde weer tevoorschijn. “Voila, zo gaat dat dan. Maar het werkt duidelijk alleen bij de grote sterren”, lacht ze. Om af te sluiten brengt ze een encore bestaande uit het rustige duet ‘Reasons’ en twee oude bekenden, ‘Lovers’ en ‘Fire’, die opgeven en uiteraard heel de zaal nog een laatste keer laten meezingen en -dansen.
Anna’s popsongs zijn catchy, dansbaar en tekstueel goed geschreven. Deze artieste verdient het om volgende keer in een volle Orangerie of andere grotere zaal te spelen in plaats van deze knusse keldersetting. Haar muziek heeft de ambitie om uit te groeien tot popsongs die luidkeels meegezongen worden. De set zelf was nagenoeg perfect opgebouwd. De afwisseling van rustige en dansbare nummers liep vlot in elkaar over en zorgde voor een performance in crescendo.
Volg ons voor meer foto’s van deze show via onze kanalen: